Shfaqja e Angela Merkelit në publik ishte pothuajse po aq emocionuese në Gjermani sa ishte në Britani jubileu i Mbretëreshës.
Ajo që pasoi ishte mjaft zhgënjyese, sipas gazetares së DW, Anja Brokman.
Në audiencë: fansa dhe gazetarë. Edhe pse kishte mbivendosje të mëdha mes dy grupeve. Kjo u bë veçanërisht e qartë në rastin e një gazetari të cilit iu dha mundësia t’i bënte pyetje ish-kancelares.
“Ajo është dhe do të mbetet kancelarja ime”, tha ai përpara se Angela Merkel të dilte në skenë.
Kështu ai i dha tonin një ngjarjeje që i ngjante më shumë një ngjarjeje sesa një interviste. Prandaj ishte logjike që Merkel të drejtonte atë mbrëmje, ishte e vetmja që vendosi se çfarë do të zbulonte për veten.
Kishte shumë në nivel njerëzor: ajo e prezantoi veten si një gjermano-lindore, dha njohuri se si e bëri kalimin nga shërbimi aktiv në pension në muajt e fundit dhe foli për dëshirën e saj për privatësi.
Megjithatë, kur bëhet fjalë për politikën, Angela Merkel mbeti kancelarja nga e cila refuzohen shumë gjëra. Kjo është tipari që i dha asaj pseudonimin “Kancelarja Teflon” nga kritikët gjatë mandatit të saj. Natyrisht, fokusi ishte në luftën e Rusisë kundër Ukrainës – dhe çështja se deri në çfarë mase politika e Angela Merkel luajti një rol në këtë. Në fund të fundit, gjatë 16 viteve të saj si kancelare, Merkel përcaktoi politikën e jashtme gjermane shumë më tepër se të gjithë ministrat e saj të jashtëm së bashku.
Siç pritej, Merkel iu bashkua atyre që dënojnë ashpër sulmin e Rusisë. Ajo që ishte zhgënjyese ishte se ish-kancelarja mund të kishte ndjerë pak dyshime në politikën e saj, por justifikimet mund të dëgjoheshin shumë më tepër.
Ajo në thelb deklaroi se strategjia e saj e afrimit ekonomik me Ukrainën ishte “blerja e kohës”.
Kështu vendi arriti të ripozicionohej ushtarakisht dhe politikisht pas aneksimit të Krimesë në vitin 2014, tha Merkel. Kjo mund të jetë faktikisht e vërtetë, por a nuk mund të bënte vërtet Gjermania më shumë për Ukrainën? Merkel shpejt tha se nuk kishte asgjë për të cilën duhej të kërkonte falje. Askush nuk priste një falje, por ndoshta ishte një dozë e caktuar vetë-reflektimi.
Sigurisht, është e lirë ta shikosh politikën vetëm nga fundi. Dhe është e qartë se Merkel nuk e ka marrë lehtë asnjë nga vendimet e saj politike. Por fakti që disa nga vendimet e saj ishin më shumë për mirëqenien e ekonomisë gjermane sesa për sigurinë e Evropës, nuk ishte tema e asaj mbrëmjeje. Së paku, nuk kishte nënçështje kritike. Ato mungonin gjithashtu kur Merkel përshkroi në mënyrë mbresëlënëse se si mendimi i Vladimir Putin ishte tashmë i qartë për të në 2007: se për të Ukraina ishte një “peng gjeopolitik i Perëndimit”, se Lufta e Ftohtë nuk kishte mbaruar kurrë dhe se Perëndimi nuk po ndërtonte një të përshtatshme. arkitektura e sigurisë.
Sado e përshtatshme që ishte ajo analizë, Merkel dukej çuditërisht e përfshirë në atë kohë. Në atë moment, është e dëshirueshme që personi që zhvillon intervistën të bëjë një pyetje në lidhje me të. Pra, çfarë bëri ajo politikisht bazuar në njohuritë e saj atëherë? Dhe pse jo diçka tjetër?
Por kjo ndoshta do të prishte konceptin e asaj mbrëmjeje, e cila ishte menduar kryesisht për argëtim dhe për të qenë një homazh për ish-kancelarin që udhëhoqi Gjermaninë nëpër shumë kriza.
Ajo ngjarje nuk ishte një konfrontim serioz me politikën e saj. Kritika, u bë e qartë shpejt, do të ishte më afër fyerjes së “madhështisë së saj” atë mbrëmje. Duket se Gjermanisë i duhen më shumë se gjashtë muaj që të mund të ndahet nga kancelarja në një hap.
