“Deklaratat për masakrën në ‘Panda’ rekomandon Vuçiqin si dëshmitar”, kështu fillon teskti i gazetarit Radeta Radovanoviq, i cili është vënë në dijeni për një gabim në lidhje me dënimin e shqiptarëve të dyshuar për krim në kafenenë “Panda” më 14.12.1998 në Pejë.
Autori është gazetar, një nga themeluesit e gazetës Danas. Ai në detaje ka ripërshkruar skenat e mundshme të natës së ferrit në Pejë, pas së cilës natë disa burra në Kosovë vuajtën dënim me burg.
Ripërshkrimin e tij të plotë mund ta lexoni këtu:
Ndërsa e trajtova këtë krim në detaje në romanin tim “Të qeshura nën trekëmbësh” – besoj se emrat dhe faktet që i paraqes me këtë rast dhe Aleksandar Vuçiq, sundimtari i Serbisë, i cili u ka premtuar prindërve të viktimave të vërtetën. për vrasësit e fëmijëve të tyre për dhjetë vjet, do të freskojë kujtesën e krimit, i cili ndodhi në kohën kur ai ishte ministër i Informacionit në Qeverinë Nacional Socialiste të Millosheviqit dhe Sheshelit.
Në të njëjtën kohë, me të vërtetë vlen të kujtohet sesi de-bevët e zellshëm serbë, si dhe prokurorët dhe gjyqtarët, anëtarë të drejtësisë “patriotike” serbe, vepruan ndaj dhjetëra shqiptarëve të arrestuar, shtetas të Pejës, të dyshuar se kishin kryer një krim në kafenenë “Panda”.
Është mbrëmje e së hënës, 14 dhjetor 1998, sapo ka kaluar ora tetë. Jashtë ishte e zezë. I ulur në një stol bari pas lokalit, gjimnazisti pesëmbëdhjetëvjeçar Ivan Obradoviq shikon nga lartësia teksa pleqtë – Bozhidar Peroviq, Ivan Radeviq dhe Mirsad Shaboviq luajnë në tryezë.
Pranë tyre, në një tavolinë më të madhe, vetë të gjithë gjimnazistët – Zoran Stanojeviq, Vllado Lonçareviq, Sveto Ristiq, Nikolla Rajoviq, Dragan Trifoviq, Vule Gvozdenoviq dhe Pero Markoviq.
Edhe ata luajnë letra.
Ata luajnë lojra, janë të zhurmshëm dhe kalojnë mirë. Në një dhomë tjetër, të ndarë nga fëmijët, Suad Shaboviq, pronari i kafenesë dhe Lazar Obradoviq, babai i Ivanit, po bisedojnë për një biznes dhe për të pirë kafe.
Një mbrëmje normalisht e qetë… Dhe më pas, një përplasje e tmerrshme! Dy djem me uniforma të zeza me maska në kokë hapën derën e përparme. Nga jo më shumë se pesë-gjashtë metra larg djemve në tavolina, hapin zjarr ndaj tyre me automatikë. Të goditur nga breshëria, dy Ivan-ët bien pa fjalë. Vrasësit nuk thonë asgjë, vetëm mbajnë gishtat fort në këmbëza.
Ai që është një kokë më i gjatë e shtyp derën me këmbë në mur. Flokët shpërthejnë nga Zorani, Dragani, Vuleti… Dhe Sveta bie pranë tavolinës. Vllado u qëllua në gjoks dhe në kokë. Përhapet era e mprehtë e barutit.
Duke qëndruar në prag të derës, vrasësit nuk pushojnë së qëlluari. Llazari shfaqet nga një dhomë tjetër. Ai e gjen Ivanin e tij të gjakosur dhe të vdekur në dysheme. Vrasësit më në fund zbrazën gëzhojat e tyre. Kthehen dhe si të stërvitur, largohen pa nxitim nga dera e kafenesë ku nuk kanë shkelur as këmbën.
Rreth dhjetë metra më tutje, hyjnë në makinë e cila i çon në errësirë. Ata lënë pas djemtë që vranë: Ivan Obradoviq, Ivan Radeviq, Dragan Trifovic, Vulet Gvozdenoviq. Dhe të tjerët që në pjesën më të madhe u plagosën rëndë.
Zoran Stanojević dhe Sveto Ristic do të vdesin në tryezën e operacionit në spital atë natë. Ata ishin shtatëmbëdhjetë vjeç. Nikolla Rajoviq, i plagosuri më lehtë, i transporton ata dhe të burgosurin Vlado Lonçareviç në spital me makinën e tij.
Duke vepruar çuditërisht, ai njofton policinë për masakrën. Por, sikur të prisnin lejen e dikujt për të shkuar, policëve u duhet më shumë se një orë për të arritur në kafenenë ku shtrihen djemtë e masakruar.
Nuk ka asnjë hetim në vendin e krimit. “Aty ku vret Sigurimi i Shtetit, nuk ka hetim”, tha Vuk Drašković, nënkryetar i Qeverisë Federale gjatë bombardimeve të NATO-s.
Ai e di mirë, ka qenë dy herë në shënjestër të ekzekutorëve të JSO.
Vëzhguesve ndërkombëtarë që u shfaqën në skenën e masakrës atë natë dhjetori u tha se krimi ishte kryer nga dy terroristë. Ata ishin të veshur me uniforma të zeza me, siç pretendohej, shenja të UÇK-së. Ata nuk i kishin ato shenja, por, përveç të vrarëve dhe të plagosurve, lanë pas 48 gëzhoja dhe një plumb të pa shkrepur!
Në varrimin e djemve të vrarë në Pejë ishin me mijëra njerëz në kortezhin mortor. Varrimi u krye nga Patriarku Pavle dhe në varrim nuk u paraqit asnjë nga përfaqësuesit e shtetit, as nga Prishtina.
Pas funeralit, në vend që të shkonin në shtëpi, qindra serbë shfrynin zemërimin e tyre të ndrydhur dhe dëshirën për hakmarrje. Të papenguar nga policia, ata thyen xhamat e dyqaneve në qendër të qytetit, prishën dyqane dhe dyqane dhe shkatërruan gjithçka që mendonin se ishte e shqiptarëve.
Edhe tre ditë pas krimit në kafenenë Panda nuk ka asnjë hetim, por nis kërkimi për vrasësit. Në bastisjet që po kryheshin në Pejë janë arrestuar 34 shqiptarë, kryesisht nga vendbanimi Kapeshnicë.
Në mesin e tyre është edhe karrocieri Agron Kolchaku.
Sipas praktikës së krijuar, inspektorët e UDB-së e kanë rrahur me orë e ditë të tëra në komisariat dhe ai as nuk e di pse është arrestuar. I kanë shfaqur edhe videon e djemve të vrarë: “A e sheh çfarë u bëre fëmijëve?” Ata “i shpjeguan” se në grupin e tij ishin edhe Vlaznim Pergjegjaj, Beqir Loxhaj, Gjevdet Bajrami dhe Gazmend Bajrami.
“Në fund më kanë bërë të firmos diçka, nuk e di as çfarë kam firmosur”, kujton Agroni Kolçaka.
Dashamirësi Gazmend Bajrami, lypës nga Peja me çrregullime mendore, ka “rrëfyer” se të gjithë janë në UÇK. Dhe ai pranoi gjithçka tjetër. Së bashku me personat e tjerë të arrestuar, Agroni ka qëndruar në burgun e Pejës deri në fund të bombardimit në qershor të vitit 1999.
Më pas është transferuar në burgun e Leskovcit, pastaj në Zajeçar dhe vetëm atëherë është ngritur akuza kundër tij dhe të tjerëve. Në të cilën nuk përmendet krimi në kafenenë Panda dhe Agroni akuzohet për sulme të UÇK-së në fshatrat Ratisht dhe Prilep.
“Nuk kam qenë kurrë në UÇK, ashtu siç nuk kam qenë asnjëherë në ato fshatra, edhe pas luftës”.
Në gjykimin në Gjykatën e Qarkut në Leskovc, Agroni dhe “anëtarë të tjerë të UÇK” u shpallën fajtorë për komplot për veprimtari armiqësore. Të gjithë të pandehurit janë dënuar me një vit burgim dhe 5 mijë dinarë gjobë, “në emër të paushallit”.
Pas vuajtjes së dënimit, Agroni doli nga burgu më 15 dhjetor 1999, një ditë pas përvjetorit të vrasjes së djalit në kafenenë Panda.
